वारियर

केरळांतली एक जात.हांकां अंबलवासीचो एक पोटभेद मानतात.केरळविशेशमहात्म्य ह्या ग्रंथांत वारियरांक पारशव म्हळां.ब्राह्मण दादलो आनी शूद्र बायल हांच्या भुरग्यांक याज्ञवल्क्यान पारशव हें नांव दिलां.जायते वारियर आपलें नांव संस्कृतांत बरयतना फुडें पारशव हि उपाधी लायतात.कांय वरियर कुटुंबाक आसन(आचार्य)ही पदवि मेळिल्ली.तांच्या घराण्यांतल्या दादल्यांनी वंशपरंपरेन कांय सरदारांच्या घराण्यांत अध्यापनाचें काम केल्लें.

वारियरांचे उत्पत्तीविशीं एक आख्यायिका आसा ति अशी-देवळांत पडिल्लें एक हाड ब्राह्मण पुजा-याचे विनवणेवयल्यान एके शूद्र बायलेन काडून भायर उडयलें.तेन्ना तिका जातीभातर घालि.तिचे हे आवस्थेचि ब्राह्मण पुजा-याक काकुळट आयलि आनी ताणें तिचेकडेन संबंद दवरलो.त्या संबंदांतल्यान निर्माण जाल्ले संततीक वारियर म्हणटात.

वारियर लोक सादारणपणान व्युत्पन्न आनि संस्कृताचें खास अध्ययन केल्ले आसतात.तेचपरी ते बरे ज्योतिशी आनि वैज आसतात.

हे लोक चडकरून शिवाक भजतात.तशेंच विष्णू,सुब्रह्मण्यimported from vishva,शास्ता,गणेश आदी देवांचीय ते पुजा करतात.तामचे चडशे सगळे आचार-विचार नंपूतिरी ब्राह्मणांच्या आचार - विचारांवरी आसतात.

ह्या लोकांत ताळिकेट्टुकल्याणम आनि कुडीवैपु अशा दोन लग्नपद्दतींची चाल आसा.चली वयांत येवचेआदीं ताळी बांदपाचो वा ताळीकेट्टुकल्याणम हो विधी करतात आनि ति वयांत येतकच एकाद्र्या दादल्याकडे तिचें लग्न करतात.

कुडीवैपू ह्या प्रकारांत न्हवरो-व्हमकल मरसर घोव-बायल म्हणून रावतात.हें लग्न व्हंकलेगेर करतात.न्हवरो नवो भेस घालून सोय-यावांगडा मिरयत व्हंकलेगेर वता,थंय न्हाता आनि व्हंकलेन हात लायिल्ले कपडे घालता.उपरांत होम जाता.मागीर व्हंकलेक माटवांत हाडटात आनि नंपुतिरी ब्राह्मणांच्या सगळ्या विधीवरी लग्नविधी करतात.सुर्यास्ताउपरांत न्हवरो गणपतीची पुजा करता.उपरांत न्हव-यागेर वचून न्हवरो - व्हंकल तण,व्याघ्राजिन आनि धवि चादर घाल्ल्या आसनाचेर बसतात.उपरांत सवाशिणी तांकां आरती ओवाळटात,हाका दीक्षाविरिप्पू अशें म्हण्टात.

हे लोक मडीं लासतात आनी इकरा दीस सुतक पाळटात.ते मेल्ल्याचें श्राध्द वाडटात.

ह्या लोकाचे वेवसाय शैव देवळांकडे संबंदीत आसतात.ते देवाखातीर फुलां गुंथप,निवेद्दाचि तयारी करप,देवाचे मिरवणुकेंत मशाली,छत्रां धरप आनी देवळाची साफसफाई करप असलिं कामां ते करतात.देवाच्यो वस्ती लेगीत तांचेकडेन आसतात.

वारियर लोक बारा ते सोळा वर्सां पिरायेचेर चल्याक शिवदीक्षा दितात.एका ब-या म्हूर्तार तो भुरगो आनी पुरयत नवे कपडे घालून एका उदकान भरिल्ल्या कलशाची पुजा करता.मागीर पुरोयत तो कलश त्या भुरग्याच्या माथ्यार ओतता.उपरांत दोगांयची हजामत करतात.कांय विधी जातकच तो नवे कपडे घालता,पामरी पांगुरता,कपलाक भस्म,चंदन लायता,रुद्राक्षमाळ आनी अलंकार घालता आनी आवयकडे भिक्षा मागता तशेंच काशीचे दिकेन सात पावलां चलता.हो विधी जालेबगर लग्न करूंक मेळना.हो विधी म्हळ्यार मुंजीवरीच एक प्रकार आसा.कालचक्राप्रमाण वारियरांचे परंपरेंत काळाक फावशे बदल घडत आसात.