सोहिरोबा आंबिये

सोहिरोबा आंबिये हो एक संतकवी.

जल्म

सोहिरोबा आंबिये हो एक संतकवी, हो जातीन सारस्वत ब्राह्मण अशिल्लो. हाचे दाययजी गोंयच्यान सावंतवाडी संस्थानच्या बांदा गांवांत येवन राविल्ले. बांदा गांवचें कुलकर्णीपण सुमार 20 वर्सा तांचे कडेन आशिल्लें. प्रामाणिकपणान तें काम करतना लेगीत तांची ओड परमार्थी कडेन आसली. ताचे विशीं अशीं दंतकथा सांगतात की एक दिस सावंतवाडीच्या राजान तांकां कांय म्हत्वाच्या काम खातीर आपोनणें धाडलें. देवपूजा करून जेवीनासतनाच ते बांदा सावन वाडीक वचूंक भायर सरले. वाटेर फराळाक म्हूण तांणी एक पणसूल बरोबर घेतलें. इन्सुली गांवत्या व्हाळार हात-पांय धुवन ते पणस फोडून गरे खावपाक बसले. इतल्यांत एक तेजस्व दिव्य पुरुश थंय अवतरलो. ताणें सोहिरोबा कडेन पणसूल मागलें आनी खावन जातकच प्रसाद म्हूण कांय गरे सोहीरोबाक दिले. सोयरोबाच्या माथ्यार वरदहस्त दवरून तो दिव्य पुरूश नाच्च जालो. तो मनीस अंतर्धान पावतकच सोहिरोबाची ब्रह्मानंद समाधी लागली. समाधींतल्यान भानार येतकच सावंतवडी वचून तांणी लेखणी आनी दप्तर राजा म्ह-यांत दवरलें आनी नोकरेचो राजिनामो दिलो. तो दिव्य पुरूश म्हळ्यार मच्छिंद्रनाथाचो शिष्य गैबीनाथ अशें सोहिरोबान फुडें आपले एके कवितेंत बरयलां. अशे तरेन दीक्षा घेतले उपरांत वीस-पंचवीस वर्सा सोहिरोबा घराच रावलो. भजन, पूजा, ग्रंथवाचन, ग्रंथलेखन, निरुपण हो ताचो सदचो कार्यक्रम आशिल्लों. गैबीनाथाचे कृपेन ताका कवित्व-स्फूर्त प्राप्त जाली आनी ताणें खूब कविता रचल्यो. ताणें कुलकर्णीपदाचो राजिनामो दितना लेखणी सकयल दवरिल्ली ती परत हातांत धरलीना. ताका लागुन ताणें आपल्यो कविता भयणी कडल्यान आनी भुरग्यांकडल्यान बरोवन घेतल्यो. पिरायेच्या चाळीसाव्या वर्सामेरेन तांणी संवसार केलो. प्रपंचांत आसून लेगीत संवसारापसून अलिप्त रावन मोक्षमार्गाचे दिकेन माधना करपाचे तांचे यत्न चालूच आशिल्लें हें तांच्या कांय कवितां वेल्यान स्पशट जाता. ताचें गिन्यान शुध्द, पवित्र आनी वैराग्य कडक आशिल्लें. तो योगी आनी पुराय वेदान्ती आसून एकेकदां चार-चार दीस समाधी अवस्थेंत उरताली. सगुण भक्तीपरस निर्गुण भक्ती कडेन ताका चड ओड आशिल्ली. ताणें पांच ग्रंथ बरयल्यात ते अशे: अक्षयबोध, महदनुभवेश्वरी, पूर्णाय़क्षरी, अंव्दयानंद, सिध्दान्तसंहिता हातूंतलो महदनुभवेश्वरी हो ग्रंथ सगळ्यांत व्हडलो आसा.