चिबूड (चिबड)

चिबूड (चिबड) : (मराठीटरबूज; संस्कृत-मधुपाक, कर्कटी; इंग्लीश- मस्क , स्वीट मेलॉन; लॅटीन- कुकुमिस मेलो; कूळ-कुकुर्बिटेसी).

तेचप्रमाण भारतांत हेर सगळ्या न्हंयांच्या वाळवंटी वाठारांत जाता. तिचे एक वर्स जियेवपी आसून जमनीर पातळटा. वेल खरखरीत आसून हिची ह्या पिकाक रेळ्याची कसदार जमीन लागता. वेल खरखरीत आसून हिची ह्या पिकाक रेळ्याची कसदार जमीन लागता.

३ मी. अंतराचेर ३० सेंमी. व्यासाचे आनी तितलेच खोल चर मारून तातूंत ८-१० किग्ने शेणसारें घालून ५-६ बियो लायतात. गरजेप्रमाण उदक दितात. लागवडीपसून ३-४ म्हयन्यांभितर फळां पिकतकच काडटात. तरांतरांचे वा कठीण, वळींची नक्षी आशिल्ली आनी गुळगुळीत आसता. मृदुफळ वाटकुळे (१०-१२ सेंमी.) आसता. फळांतलो गर नारिगी वा पाचवो, रुचीक, पिठूळ आनी गोड वासाची आसता. एका हेक्टरांत सुमार आठ ते णव हजार किग्रॅ. चिबडां जातात.

लक्षनौचें 'धवें आनी चित्ता'; मद्रासचें अनार, बत्तासा, शेरबत; पंजाबचें ‘चुमिआरो' हे चिबडाचे कांय नामनेचे प्रकार. फळां जेवणाउपरांत मुखशुध्दीखातीर खातात.ती - o सरबताखातीर वापरून हवाबंद डब्यांत सुरक्षित दवरतात. गॉयांत चिबड बांदपाची पध्दत आसी. फळ आनी बियो वखदी, शीतळ, मूत्रल (मुतूंक साफ करपी), पुश्टीक, स्तंभक तेचप्रमाण अग्निमांद्य आनी इसबाचेर (eczema) गुणकारी जावन चिबडांक चड करून 'एरबेिनिया ट्रकोफिला' ह्या सूक्ष्मजंतूपसून मर रोग जाता. ताका लागून सबंद वाल बावता, पानां हळडुर्वीं जातात आनी जाता. रोगाचो प्रसार बियांपसून जाता आनी वाल सुकून वता. देखून, रोगप्रतिकारक जातीची वेल लायतात.

- कीं. वि. सं. मं.